Het is 5 december 1986. Ik ben 11 jaar.
Samen met mijn broertje, neef en nichtjes vieren we pakjesavond bij opa en oma. Zonder ouders, alleen met de kleinkinderen.
We hebben al weken geleden onze verlanglijstjes ingeleverd. Nu staan er in de kleine woonkamer drie volle jutezakken.
Opa zit op zijn stoel naast het aquarium en vist het eerste cadeautje uit de zak. Het is voor mijn grote nicht. Ze krijgt een cadeau waar ze heel blij mee is. "Ik ben er heel content mee!" zegt ze.
(Ik ben onder de indruk van dat mooie nieuwe woord, content!)
Dan ben ik aan de beurt. Ik heb een plaat van de Dolly Dots gevraagd. Het pakje dat ik krijg is plat en vierkant. Ik scheur snel het papier eraf!
Ik zie een elpee van de Dolly Dots.
Maar dit is helemaal niet de plaat die ik wil hebben.
Kijk, hier zijn ze nog met z'n zessen. Deze plaat is oud!
Ik mompel "Dankuwel Sinterklaas", maar ik ben helemaal niet content. Ik ben ontzettend teleurgesteld.
En zo maak ik voor het eerst kennis met de keiharde Wet van Sinterklaas: Als je niet heel duidelijk vraagt wat je wilt, krijg je iets anders.
Je kunt dus maar beter heel goed weten wat je wilt.
En het daarna vragen.
Aan Sinterklaas, aan je partner, aan je collega of je klant.
Laat ze precies weten wat jij wilt. Zodat ze het je kunnen geven.
