Samen met een klant was ik op zoek naar een geschikte locatie om, in coronatijd, toch een live training te kunnen geven.
Het team waar ik de training aan gaf bestond uit 4 personen. Zij huren samen een kantoorruimte van 30 m2.
“We kunnen het wel daar doen,” zei de klant, “dan schuiven we wat met de meubels en dan lukt het wel.”
Ik voelde me er niet prettig bij.
In mijn trainingen zitten we niet stil op onze stoel, maar bewegen we veel door de ruimte. En dan is 30 m2 met z’n vijven best krap als je 1,5 meter afstand wilt houden.
Ik wilde niet in de discussie komen van ‘wij vinden dat het wel kan’ en ‘maar ik voel me er niet prettig bij’.
Dus ik ging op zoek naar een objectief criterium.
En die vond ik.
Er is een specificatie op een NEN-norm die bepaalt dat 8 m2 per persoon het minimum is voor actief gebruik van kantoorruimte in coronatijd.
Dus toen mijn klant vroeg: “Hoeveel vierkante meter heb jij dan nodig?” zei ik “Minimaal 40 m2. Acht vierkante meter per persoon. Ik baseer me op de NEN-norm voor kantoorgebruik tijdens corona-maatregelen.”
Dat vond hij ook een redelijk criterium, dus gingen we samen op zoek naar een locatie met minstens 40 m2.
In een ideale onderhandeling bespreek je de wederzijdse belangen. En op basis daarvan kom je tot een deal die voor iedereen klopt.
Maar vaak gaat het anders.
Omdat de belangen echt ver uit elkaar liggen.
Of omdat de ander zijn poot stijf houdt.
Hoe kom je dan nog tot een oplossing?
Dan ga je op zoek naar objectieve criteria.
Dat zijn criteria die er voor zorgen dat niet degene met de meeste wilskracht of macht z'n zin krijgt!
Het zorgt ervoor dat je een deal sluit die REDELIJK is. Voor iedereen.
Vaak zijn dat wetten of andere regels.
Maar je kan bijvoorbeeld ook kijken naar wat anderen in jouw markt doen.
Het uitgangspunt is dat je het er over eens wordt dat je díe criteria gaat gebruiken bij het vinden van een redelijke oplossing.
En dat is weer een onderhandeling op zichzelf ;-)
